Trailblazing Leadership in Turkey: Gülsün Sağlamer

Sarah Spreitzer: Welcome, dotEDU listeners, to dotEDU Global Voices, a short series based on a new book called Spotlighting Female Leadership: Strategies, Stories, and Perspectives. The book highlights the stories of 10 women presidents, chancellors, and rectors from universities around the world.

I’m Sarah Spreitzer, vice president and chief of staff for Government Relations here at the American Council on Education, and I am so lucky to be joined for these podcasts by my esteemed colleague Devorah Lieberman.

Devorah is the editor of the book, my co-host for this series. She is currently a senior advisor to the president’s office here at ACE, and she was also the president emerita of La Verne University in California. Hi, Devorah. How are you?

Devorah Lieberman: I’m so happy to be with you, Sarah. Thank you.

Sarah Spreitzer: Yeah, and I’m so excited about this book. Do you want to tell us a little bit about it before we jump into our interviews?

Devorah Lieberman: Yeah, I’m delighted, honored, and excited to be with you and to tell you a little bit more about the book and how it came about.

In my last year as the president at the University of La Verne, I had been, for years prior to that, very active in the International Association of University Presidents, IAUP. And during my last year of my presidency at the university, in talking with Fernando León Garcia, who is the president of CETYS University in Mexico, and he was the president of IAUP, we were having this conversation and both of us said, okay, next year you’ll be working for ACE and Ted Mitchell, you’ll be doing executive coaching, you’ll be doing a lot of other things post-presidency. What else do you want to do? And I said, “Fernando, what can I do to help or to assist or support IAUP?” And he said, “We’d love for you to help lead a women’s initiative.”

So one of the things that came out of the Women’s Initiative was this book that’s now called Spotlighting Female Leadership: Strategies, Stories, and Perspectives. And we identified 10 women, all successful presidents, rectors, or chancellors in the IAUP association, and said, how can we write a book that spotlights these 10 presidents and have it accessible and available for anyone in the world?

Each of the presidents was asked 10 or so prompts, 10 questions about their presidency. Were you the first president? What were challenges you faced? Did you feel as a female that your gender had any impact? And what was so interesting, they all had the same questions. There were commonalities that emerged across all of the chapters. So it doesn’t matter if you were a Turkish president or a president from Spain or Mexico or Bangladesh. From any of these countries that were represented, there were commonalities.

The few that I highlight today and the first chapter in this book, I wrote the first chapter, that focuses on these emergent themes that cut across all of these presidents and these women. They all talked about resilience. They all talked about the mentors that they had and how they are mentoring others and that they’re role models to help other female presidents and other presidents and others who want to aspire to move up the ladder to a potential presidency. They all talked about having a higher purpose. It wasn’t about their ego; it was about their institution and the mission of their institution. And finally, they talked about the imposter syndrome. Am I good enough? And how they always felt that they had to be proving that they were good enough.
So a fascinating book, and the emergent themes were something I didn’t expect, and I’m excited for everyone to read the book and hear the podcasts.

Sarah Spreitzer: And our first conversation is with one of our colleagues from Turkey, who was one of the first female rectors—I just looked on her Wikipedia page—she was the third female rector in all of Turkey and the first one at her institution. And so I will let you introduce her.

Devorah Lieberman: Thank you, Sarah. Her name is Gülsün Sağlamer, and she was the rector of the Istanbul Technical University. She’s from Turkey. She studied at this university herself, and she did her postgraduate work in the UK at the University of Cambridge. Fascinating individual and a visionary. She was the rector from 1996 to 2004 and left an indelible mark and a phenomenal legacy at the university.

And since leaving the university or leaving the rectorship, she has been the president of the European women’s association specifically called the European Women Rectors Association. And she has taken that association to phenomenal heights and fascinating that she is so committed to the women’s leadership that she has made that her life’s work post her rectorship.

Sarah Spreitzer: So let’s listen now to our conversation with Gülsün.

Gülsün, it’s so good to see you, and thank you so much. I know that there is some sort of time difference, and it seems to be dark where you are. So thank you so much for joining me and Devorah on this podcast.

Gülsün Sağlamer: It has been a great pleasure to be invited to this podcast, and I’m really honored to be a part of this project. And we all know that there are a lot of resistances towards women leadership across the world, and very small number of women professors, leaders are going to be the rector of their universities. And so I am proud of being one of them, and especially in a technical university.

This wasn’t an easy task, easy process for me. But I think the university loved me when I became the rector. And we did a lot of things. We have been successful in many areas together with my colleagues. Without their support, it wouldn’t be possible to achieve such important results in every aspect of the university. So I am very grateful to my colleagues in my university.
Sarah Spreitzer: Well, we’re very lucky to be speaking with you today. And I’ll just start with... My first question is, were you the first woman in the position of rector for the Istanbul Technical College, and can you talk about any significant moments regarding your tenure as the rector at the institution?

Gülsün Sağlamer: Yes, thank you. My university is the oldest, one of the oldest technical universities in Europe as well. It has a 250 years history established in the Ottoman Empire time in 1773. So the university has a very high reputation in the university and across the world because their engineers that the university educated, trained had been very successful throughout the history. So that created our positive image across the world. And our graduate students have been accepted to very leading American universities, British universities as PhD students. And they came back and they are coming back still and trying to contribute to the development of the country. I’m happy to be the first female rector of my university, but it is very sad not to have the second one yet.

Devorah Lieberman: When I was appointed president of the University of La Verne in 2011, I was the first female appointed president, and the university is 134 years old. And so there were 17 male presidents prior to me, and I wasn’t sure how the university would react to having the first female president, and was it going to be positive, negative, neutral?

So when I was first announced in the campus, I was announced in front of the whole campus, and nobody on the campus knew who the next president was going to be. It was decided without them knowing. And when they brought me out, there was women in the audience. The women faculty started to cry and other... I mean literally, they were sitting in the front row and they said, “We never thought in our lives we would have a female president.” And most of the male professors applauded, but there were no tears, let me just say that. And the women came rushing up to me afterwards, and it was just an explosion of excitement for that moment.

So when you were first announced that you were going to be the first female rector of ITU, how did your campus react and how did you react to them?

Gülsün Sağlamer: Well, in 1992, the Higher Education Council changed its appointment system and let the university academics, including PhD holders, to elect the rector of the university. In 1992, I helped one of the really very well-known and strong personality male colleague, to be elected as the rector of the university. And we managed to get the most votes and he was elected and he asked me to be the vice rector of the university. And then I started to work with him and I have had a chance to learn more about other faculties because I was in my faculty, in the faculty of architecture. So then I had a chance to learn about the whole university during those years.

And in 1996, the rector decided not to run for the second term. Then I decided to run because there were a lot of people coming to me and asking me to run for the rectorship as the previous rector is not going to run for the elections. And then I said I will. So then I got the most votes. And there were 10 male candidates. 10 male candidates and myself. And during the campaign, it is a funny story, those 10 male candidates were all attacking me but not each other. It was really very interesting case.

But I was elected with a great participation of the colleagues, but the result was sent to the president of the country. He was going to appoint the rector. He could have a chance to appoint one of the first three. But Mr. Süleyman Demirel appointed myself without any hesitation.
And before that appointed me, a group of people from the university went to meet with him and expressed their concern that, “Professor Sağlamer is a female person and she’s an architect, but this is a technical university dominated by the engineering faculties. Therefore, please, president, appoint the second one on the list.”

But President Demirel was very, very, not angry but very depressed to hear this. And he said that, “What are you talking about? In the 220 years history of my university there is a female professor got the most votes, and I’m not going to appoint her but the one that you are proposing me? No way. I have already appointed her as the first female rector of my university.”
President Demirel was also our alumni. So he was very careful about the democracy, and he did his best. But those 10 candidates were creating trouble in the first four years, all together. But they were not able to stop our reforms, our new investments, and our implementing new systems across the university. So we did our best together with my colleagues in Istanbul Technical University.

Sarah Spreitzer: Gülsün, that’s fascinating because obviously our presidents are chosen by our boards. And so to have that political aspect, that’s really fascinating. Any highlights from your tenure that you want to call out?

Gülsün Sağlamer: Well, during my first period, as I explained before, these 10 candidates tried to create problems, but there were not really difficult ones. And we were able to overcome the difficulties and continued our journey to reach our goals on time. So we managed to do the things.

The most important thing, I think, in my case is that the older, powerful alumni was looking to their technical university and because the technical university has had very high prestige. But in recent years, as Middle East Technical University, Boğaziçi University started to flourish and as they were educating the students in English language, so they became more attractive for young generations. So we started to lose ground.

And as they had a female president, female rector, and according to my proposal that I prepared for the coming four years for the university’s development projects. And after the powerful alumni read this presentation and the projects, they all went to Mr. Süleyman Demirel, president Demirel, that we are ready to support the university in terms of investments and in terms of any change process.

So I have had this opportunity and we have had used this opportunity in a very efficient way and established mixed-language, Turkish and English language courses throughout the university, and over 30 percent of the courses were given in English language and even more. And then we raised enormous amount of fund from the alumni to upgrade all the infrastructure, to establish new centers, to establish excellent dormitories, student facilities, and everything.

And then in four years’ time, the university was a completely different university in terms of its infrastructure, in terms of its educational system and research outputs, and also the profile of its students and academic staff. So there was a great, great jump from the previous situation after the four years. So that was a very promising case for the next four-year period.

Sarah Spreitzer: So really modernizing it.

Gülsün Sağlamer: Yeah, modernizing it.

Sarah Spreitzer: Taking it into the next century.

Gülsün Sağlamer: Yeah. But we have had a capacity. Most of our academic staff, even if some of them get their PhD in United States, in UK, in Turkey, and they were all came together to upgrade everything that we can touch. So that was a kind of movement that everybody took part, except those 10 persons, probably.

Sarah Spreitzer: How about you, Devorah? Did you find the same types of things when you moved into La Verne with alumni, faculty resistance to a female president?

Devorah Lieberman: Well, I think there was. I don’t think it was as overt. But two things came to mind, Sarah, when you asked the question about early on in the tenure, like what were some significant lessons learned? I’ll use that. And two things come to mind.

First is, I knew that this institution, which is now 134 years old, was very used to having a male president. And that was obvious. It was also very used to, the university was founded by a Christian denomination. So every president prior to me was male and was from that particular Christian denomination. So now they had a female and they had someone who is not even Christian. So what a change for this institution.

So one of the first things I did was, how do we recognize the past and honor the past so that we can also have our eyes focused on the future and not be focused on religion as much or gender as much with their presidents? So I was very, very strategic and intentional that every major event, I invited the prior president to the event so that everybody on campus and the alumni in the community would see the new president with the old president. So I was really creating a connection between the past and the present. And I think the campus really appreciated that. So my lesson to other presidents is honor the past, don’t separate from the past, and then live in the present and move with your eyes on the future.

And the second example is, and it was a big pivot for the university, I early on said... I hired an outside organization to say what are the most needed professions in this region in the future? And they came back and said health professions. Well, the university had no health professions in our curriculum. So I created a community organization called the President’s Health Advisory Council, and it was all the health leaders, all of them in the region, the presidents of the insurance, the hospitals, the healthcare centers.

And we met regularly. And I kept saying to them, we kept saying to them what is needed in the health professions from higher education graduates that we can meet that gap or that need. Based on what the community leaders were saying, we then created programs and a whole new college, the College of Health and Community Wellbeing, so that we could graduate students in programs that met the needs in the community. That was a huge shift for the university.

Sarah Spreitzer: That’s really great. And, Gülsün, how old is Istanbul Technical University? I should have asked.

Gülsün Sağlamer: We have celebrated its 250th anniversary in 2023.

Sarah Spreitzer: See in the US, we think of 130 years being old. After Devorah talked about that, I thought, well, I wonder how old ITU is. But Gülsün-

Gülsün Sağlamer: It has a very powerful history as well, and graduates have had a lot of power in the Republican period of Turkey. So they established everything from the scratch of the things and made the country a very forward-looking country. So ITU has a very high prestige with its alumni.

Sarah Spreitzer: So as the first female rector, moving into that leadership position, did you have mentors or supporters that were helping you move into that leadership position? And then has that colored how you look at mentorship? Can you speak to that a bit?

Gülsün Sağlamer: Well, I don’t know how to tell you. I think in Turkey, we don’t have that kind of custom yet. I have been mentored and trying to learn from the mentors. So it wasn’t a widely used practice in Turkey. And you should think that I was elected in 1996, so long time ago. Maybe now the mentors may be in practice, especially for the female candidates. But at that time, there was no such concept.

And honestly, I may tell you that I didn’t feel that I need mentors because everything was there. So I learned a lot. I was born in Istanbul Technical University almost. I brought up there. I know everything, and who else can help me?

But I must tell you that I have had really excellent professors and academic staff throughout my academic life starting from studentship time. So I learned a lot from my professors, and when they were speaking about their past experiences, they were all lessons. I was listening to them carefully, and I was trying to ask more questions, to dig more information about their experiences. So there wasn’t a specifically mentor in my life, but I think I have used the distributed mentors because I have had a lot of opportunity to learn from my academic life, from my professors, from my colleagues.

Devorah Lieberman: When I was ascending in my own professional career, I did not have an executive coach. I didn’t have a professional who was helping me ascend. I think things are different today around executive coaching than it was when I was younger.

I had a president when I was a baby assistant professor who was my role model. And I would look to her and just admire her and try to be in a position where I could ask her questions and she could help me navigate my own career without hiring somebody to be my executive coach.
So now that you are a retired rector and you are chairing the European Women’s Rector Association and doing all these forward-thinking leadership roles with women especially, do you feel any obligation to be a role model to future female leaders and to help them ascend or navigate their own ascendancy?

Gülsün Sağlamer: Well, I think if I try to answer this question, I should say yes. But what I’m hesitant about this yes answer is that things are changing so fast. Nowadays, if something is excellent today, maybe next year it may not be excellent idea. So things are changing so fast in our time now. But when I was heading to be the rector, everything was not changing so fast at that time. So there is a difference now.

I’m hesitant now to tell my experiences to younger people to make them strong enough to run for the rectorship position because the conditions are changed altogether. If I am going to help them, I have to focus on the existing conditions, and under those conditions, if I were to run for the rectorship, what would be the best action for me? Then if I decide that this is the best action under these circumstances, then I can give my advice. Otherwise, I’m afraid my advices, if I’m only using my experiences, might be wrong for the new ones. So that makes me hesitant.

Devorah, I don’t know what you think about this. Accelerating everything. Today, something is good; Three weeks later you think that things change; It’s so fast.

Sarah Spreitzer: But building on that, Gülsün, I think that like Devorah’s question, obviously as the first female rector, you are seen as a leader. And maybe broadening that out from Turkey or even looking at your institution, is there any advice you would give to someone that’s looking to become a leader in academia, just broadly, that has served you well in your career?

Gülsün Sağlamer: Well, now we have a different climate here now. When I was elected, I was elected by the academics, but now there is no election process. President of the country, he defines everything. He defines who is going to be the rector of Istanbul Technical University. There is no election. So in fact, on the other hand, as an answer to my colleague, Devorah, there is no such need to go into election and to prepare yourself to run for the rectorship and things like that. They’re all gone. There is no such situation. So our case is not a normal case at the moment in the last 10 years, unfortunately.

Devorah Lieberman: Wow. So two things. First, Gülsün, I’m just speaking as a friend and a colleague, you have so much wisdom. Things have changed. But that story I gave about my predecessor, Steve Morgan, the president prior to me, that I constantly brought him to campus—not constantly—but he came to campus for big events. I would call him for advice. Even though things had changed dramatically, my reaction to saying things have changed is you have so much wisdom, experience, and advice. I would think and hope that the current leaders at the university and across Europe and the world would be looking at you to ask you, not necessarily advice but to share their thoughts with you and get your feedback because of your experience and your wisdom. So I just encourage others to seek you out to listen to the wisdom that you’ve earned and gained all these years.

And based on that, let me ask my next question. What advice, large, small, a piece of advice, do you wish that someone had given you when you were a rector that in hindsight now, you say, “Oh, I wish someone had given me this piece or this kind of advice.” That’s a hard question.

Gülsün Sağlamer: Well, I don’t know really if I have had this feeling that if I had this advice, I would’ve done better this or better than I did. Because I was working with a group. I was not alone. I had a young group. I didn’t have a chance to tell you that. When I became the rector, I established a young group who were PhD holders, assistant professors, associate professors. There was only one professor in the group, about 20 people. We were working together. And this group was the advisory group of the rector.

And when I formed this group, the old professors came to me to congratulate me. And after having our Turkish coffees, one of them said that, “Well, dear rector, congratulations. But you have had a very young people as your advisors. How come these young people can be the advisor to you?” I told them that my reply was very simple, “Dear colleagues, I know what you know, but I don’t know what they know.”

So their proposals are very valuable for me. So that’s why they are my advisors because I’m learning from them, they are learning from me, and there is a very fruitful discussions going on in the group. And we are trying to make the young generations, they are the future of the university. The professors are professors; they are already powerful. They don’t need help. But if we create a good young generation, powerful young generation, then we will secure the future of the university. That was the main idea. So it worked. It worked.

So that’s why I think that the certain patterns lost their importance today. So we have to be creative, and we have to look at the needs of the universities and how to meet these needs. What kind of changes we have to realize in order to make the university more prosperous, more active, more creative. That’s very important. But on the other hand, we have to take also care. Take care about the values, autonomy, academic freedom, equity, integrity, academic rigor, excellence, confidence, social responsibility, so on.

So we have to take all of these values that Magna Carta is defending. And when you have this young group working, when you take care about the values, this combination created a lot of opportunities for us. And today from my 20 young groups, nine of them became rectors in different universities.

Devorah Lieberman: Wow.

Sarah Spreitzer: That’s amazing.

Devorah Lieberman: That’s a tribute to you.

Gülsün Sağlamer: I love this result. Whenever I go to a university, my young colleague is their rector of the university. I’m proud of him.

Devorah Lieberman: And Gülsün, that is a testament to you, and it’s a testament to being a role model for all. Male, female, gender’s not the issue, ethnicity’s not the issue, but it’s a testament to you modeling for the younger colleagues that you lifted. You didn’t push them aside; you lifted them up. And I think one of the most important things we can do as presidents or rectors is to help others see in themselves what they might not already see in themselves. And you nurtured it; you watered it like it was a plant, a little garden, and they blossomed, and then they went on to become rectors themselves.

Sarah Spreitzer: And I think that’s a really high point to end this discussion, although I could go on talking to both of you for hours here because you both have so much to share.
But before we sign off, I did want to mention the ACE Women’s Network. It’s a great resource that connects women in higher education all across the United States, in our country, and helping them develop leadership skills and advance in their careers. If you’re looking for a community that’s all about mentorship, growth, and supporting women, as we’ve just discussed on this podcast, visit www.acenet.edu/womensnetwork for more details.

So thank you so much to Professor Gülsün Sağlamer for being on this podcast, and I will give you the last word.

Gülsün Sağlamer: Okay. I just would like to add one more thing.

Sarah Spreitzer: Yes.

Gülsün Sağlamer: During my rectorship period, as women took part at top positions as vice rectors in the second term. Two of the vice rectors were female, and a lot of advisors, more than half of the 20, were female. And we tried to implement a lot of support for all the young academics but giving special chances to female ones.

What happened after the eight years? When I became the rector, the full professors were forming only 16 percent of the professors. When I stepped down in eight years’ time, it went up to 29 percent. From 2004 till now, there is only 36 percent, 7 percent increase. Think about it: in 20 years’ time, only 7 percent increase. But during my period in eight years’ time, 13 percent increase in professorships because I tried to remove the artificial barriers in front of the female academics throughout eight years and make them powerful to apply for further degrees. So that was a very important achievement.

And in a technical university, today we have 36 percent of the professors are female. Almost half of the young academics, female. So that’s a great achievement, I believe, in terms of trying to establish a balance between males and females.

Sarah Spreitzer: Merhaba, dotEDU dinleyicileri! dotEDU Global Voices’a hoş geldiniz. Bu kısa seri, Spotlighting Female Leadership: Strategies, Stories, and Perspectives (Kadın Liderliğini Öne Çıkarmak: Stratejiler, Hikayeler ve Perspektifler) adlı yeni bir kitaba dayanıyor. Kitap, dünya genelindeki üniversitelerden 10 kadın rektör, başkan ve şansölyenin hikayelerini öne çıkarıyor

Ben Sarah Spreitzer, Amerikan Eğitim Konseyi’nde (ACE) Hükümet İlişkileri Başkan Yardımcısı ve Genel Sekreteriyim. Bu podcast serisinde benimle birlikte olan değerli meslektaşım Devorah Lieberman’a sahip olduğum için çok şanslıyım.

Devorah, kitabın editörü ve bu serideki ortak sunucum. Kendisi şu anda ACE’de başkanlık ofisine kıdemli danışmanlık yapıyor ve aynı zamanda Kaliforniya’daki La Verne Üniversitesi’nin emekli başkanı. Merhaba Devorah, nasılsın?

Devorah Lieberman: Seninle birlikte olduğum için çok mutluyum, Sarah. Teşekkür ederim.

Sarah Spreitzer: Harika, bu kitap hakkında çok heyecanlıyım. Röportajlara geçmeden önce biraz bahsetmek ister misin?

Devorah Lieberman: Tabii ki, burada olmaktan mutluyum, onur duyuyorum ve bu kitap hakkında biraz daha bilgi vermek için heyecanlıyım.

La Verne Üniversitesi’ndeki başkanlık görevimin son yılında, yıllardır aktif olduğum Uluslararası Üniversite Başkanları Birliği’nde (IAUP) görev alıyordum. Başkanlık görevimin son yılında, CETYS Üniversitesi’nin (Meksika) başkanı ve IAUP’un başkanı olan Fernando León García ile bir konuşma yaptık. O konuşmada bana dedi ki: “Tamam, gelecek yıl ACE’de Ted Mitchell ile çalışacaksın, yöneticilik koçluğu yapacaksın ve başkanlık sonrası birçok başka işin olacak. Başka ne yapmak istersin?” Ben de “Fernando, IAUP’a nasıl yardım edebilirim, destek olabilirim?” diye sordum. O da “Kadınlar inisiyatifine liderlik etmeni çok isteriz” dedi.

Kadınlar İnisiyatifi’nden çıkan şeylerden biri, şimdi Spotlighting Female Leadership adıyla yayımlanan bu kitap oldu. IAUP topluluğundaki 10 başarılı kadın başkan, rektör veya şansölyeyi belirledik ve dedik ki, bu başkanları öne çıkaran bir kitap yazabilir miyiz? Ve bu kitap herkesin erişimine açık olabilir mi?

Her bir başkana 10 kadar soru yönelttik. Başkanlık görevinizde ilk siz mi oldunuz? Karşılaştığınız zorluklar nelerdi? Kadın olmanızın herhangi bir etkisi olduğunu hissettiniz mi? Ve çok ilginçti, hepsine aynı sorular sorulmasına rağmen bölümler arasında ortak temalar ortaya çıktı. Türk bir başkan da olsanız, İspanya’dan, Meksika’dan ya da Bangladeş’ten bir başkan da olsanız, temsil edilen tüm bu ülkeler arasında ortak noktalar vardı.

Bugün vurgulamak istediğim birkaç tema ve kitabın ilk bölümü var. İlk bölümü ben yazdım ve bu bölüm, bu kadın başkanlar arasında ortaya çıkan temalara odaklanıyor. Hepsi dayanıklılıktan bahsetti. Hepsi sahip oldukları mentorlardan ve başkalarına nasıl rehberlik ettiklerinden bahsetti. Kendilerinin, kadın başkanlar ve başkanlık hayali kuran diğerleri için bir rol model olduklarını anlattılar.

Hepsi daha yüksek bir amaçtan söz etti. Bu, onların egolarıyla ilgili değildi; kurumları ve kurumlarının misyonuyla ilgiliydi. Ve son olarak, hepsi sahtekar sendromundan (imposter syndrome) bahsetti. “Yeterince iyi miyim?” sorusuyla nasıl sürekli olarak kendilerini kanıtlamaları gerektiğini hissettiklerini söylediler.

Bu kitap gerçekten büyüleyici ve ortaya çıkan temalar beklediğimden çok daha farklıydı. Herkesin bu kitabı okumasını ve podcast’leri dinlemesini dört gözle bekliyorum.

Sarah Spreitzer: Ve ilk konuşmamız Türkiye’den bir meslektaşımızla. Kendisi Türkiye’deki ilk kadın rektörlerden biriydi. Wikipedia sayfasına baktım, Türkiye genelinde üçüncü kadın rektörmüş ve çalıştığı kurumda ilk kadın rektörmüş. Onu tanıtmanı sana bırakıyorum.

Devorah Lieberman: Teşekkür ederim, Sarah. İsmi Gülsün Sağlamer. Kendisi İstanbul Teknik Üniversitesi’nin rektörüydü. Türkiye’den geliyor, bu üniversitede eğitim aldı ve yüksek lisans çalışmalarını İngiltere’de, Cambridge Üniversitesi’nde tamamladı. Kendisi büyüleyici bir birey ve bir vizyoner. 1996’dan 2004’e kadar rektörlük yaptı ve üniversiteye silinmez bir iz ve muhteşem bir miras bıraktı.

Üniversitedeki görevinden, yani rektörlükten ayrıldıktan sonra, Avrupa Kadın Rektörler Derneği’nin başkanlığını yaptı. Bu derneği inanılmaz bir seviyeye taşıdı ve kadın liderliğine olan bağlılığı sayesinde bu alanı rektörlük sonrası yaşamının ana odak noktası haline getirdi.

Sarah Spreitzer: Şimdi Gülsün ile yaptığımız konuşmayı dinleyelim.

Gülsün, seni görmek ne güzel ve çok teşekkür ederiz. Zaman farkı olduğunu biliyorum, karanlık görünüyor olduğun yere göre. Bu podcast’te bana ve Devorah’a katıldığın için çok teşekkür ederim.

Gülsün Sağlamer: Bu podcast’e davet edilmek benim için büyük bir zevk ve bu projenin bir parçası olmaktan gerçekten onur duyuyorum. Hepimiz biliyoruz ki dünya genelinde kadın liderliğine karşı birçok direnç var ve çok az sayıda kadın profesör, lider üniversitelerinin rektörü olabiliyor. Bu yüzden bunlardan biri olduğum için gurur duyuyorum, özellikle de bir teknik üniversitede.

Bu benim için kolay bir görev ya da süreç değildi. Ama sanırım rektör olduğumda üniversite beni sevdi. Ve birçok şey yaptık, meslektaşlarımla birlikte birçok alanda başarılı olduk. Onların desteği olmadan üniversitenin her alanında bu kadar önemli sonuçlar elde etmek mümkün olmazdı. Bu yüzden üniversitemdeki meslektaşlarıma çok minnettarım.

Sarah Spreitzer: Bugün sizinle konuşabildiğimiz için çok şanslıyız. İlk sorumla başlayacağım... İstanbul Teknik Üniversitesi’nde rektörlük pozisyonundaki ilk kadın mıydınız? Ve bu görev sürenizle ilgili önemli anlardan bahsedebilir misiniz?

Gülsün Sağlamer: Evet, teşekkür ederim. Üniversitem, Avrupa’nın en eski teknik üniversitelerinden biri. 250 yıllık bir geçmişi var, Osmanlı İmparatorluğu döneminde, 1773 yılında kuruldu. Üniversitenin Türkiye’de ve dünya çapında çok yüksek bir itibarı var çünkü üniversitenin yetiştirdiği mühendisler tarih boyunca çok başarılı olmuşlardır. Bu da dünya çapında pozitif bir imaj yaratmıştır. Mezunlarımız önde gelen Amerikan ve İngiliz üniversitelerinde doktora öğrencisi olarak kabul edilmişlerdir. Geri döndüler ve hâlâ dönüyorlar, ülkenin gelişimine katkıda bulunmaya çalışıyorlar. Üniversitemin ilk kadın rektörü olmaktan mutluyum, ama hâlâ ikinci bir kadın rektörün olmaması çok üzücü.

Devorah Lieberman: 2011 yılında La Verne Üniversitesi’nde başkan olarak atandığımda, ilk kadın başkan olmuştum ve üniversitenin 134 yıllık bir geçmişi vardı. Benden önce 17 erkek başkan vardı ve üniversitenin ilk kadın başkana nasıl tepki vereceğinden emin değildim; bu tepki olumlu, olumsuz ya da nötr mü olacaktı?

Yani kampüste ilk açıklandığımda, tüm kampüsün önünde açıklandım ve kampüsteki hiç kimse bir sonraki başkanın kim olacağını bilmiyordu. Karar, onların bilgisi olmadan alınmıştı. Ve beni öne çıkardıklarında, seyirciler arasında kadınlar vardı. Kadın akademisyenler ağlamaya başladılar ve diğerleri… Yani, gerçekten, ön sırada oturuyorlardı ve şöyle dediler: “Hayatımız boyunca bir kadın başkana sahip olacağımızı hiç düşünmemiştik.” Erkek profesörlerin çoğu alkışladı, ama gözyaşı döken olmadı, bunu belirteyim. Ve kadınlar sonrasında yanıma koştular ve o an için adeta bir heyecan patlaması yaşandı.

Siz İTÜ’nün ilk kadın rektörü olarak açıklandığınızda, kampüsünüz nasıl tepki verdi ve siz onlara nasıl tepki verdiniz?

Gülsün Sağlamer: Şimdi, 1992 yılında Yükseköğretim Kurulu, atama sistemini değiştirdi ve üniversitedeki akademisyenlerin, doktora derecesine sahip olanlar da dahil olmak üzere, üniversitenin rektörünü seçmesine izin verdi. 1992 yılında, gerçekten çok tanınmış ve güçlü bir kişiliğe sahip olan bir erkek meslektaşımın rektör olarak seçilmesine yardımcı oldum. Ve en fazla oyu almayı başardık, o seçildi ve bana üniversitenin rektör yardımcısı olmamı teklif etti. Sonra onunla çalışmaya başladım ve diğer fakülteler hakkında daha fazla şey öğrenme şansı yakaladım çünkü ben kendi fakültemdeydim, mimarlık fakültesinde. O yıllarda tüm üniversiteyi öğrenme fırsatım oldu.

Ve 1996 yılında, rektör ikinci dönem için aday olmamaya karar verdi. O zaman, önceki rektör seçimlere katılmayacağı için pek çok kişi bana gelip aday olmamı söyledi. Ve ben de “olacağım” dedim. Sonra en fazla oyu aldım. 10 erkek aday vardı. 10 erkek aday ve ben. Kampanya sırasında ilginç bir hikâye, bu 10 erkek adayın hepsi bana saldırıyordu ama birbirlerine saldırmıyorlardı. Gerçekten çok ilginç bir durumdu.

Ama meslektaşlarımın büyük katılımıyla seçildim, ancak sonuç ülkenin cumhurbaşkanına gönderildi. Rektörü atayacak olan oydu. İlk üç kişiden birini atama şansı vardı. Ancak Süleyman Demirel hiç tereddüt etmeden beni atadı.

Atamadan önce, üniversiteden bir grup insan gidip onunla görüştü ve endişelerini dile getirdi: “Profesör Sağlamer bir kadındır ve bir mimardır, ama bu bir teknik üniversitedir ve mühendislik fakülteleri tarafından domine edilmektedir. Bu yüzden, lütfen sayın Cumhurbaşkanım, listede ikinci sıradaki kişiyi atayın.”

Ama Başkan Demirel, bunu duyduğunda çok, çok, kızgın değil ama çok üzgündü. Ve şöyle dedi: “Ne diyorsunuz? Üniversitemin 220 yıllık tarihinde bir kadın profesör en çok oyu aldı ve ben onu değil de sizin bana önerdiğiniz kişiyi mi atayacağım? Asla. Ben zaten onu üniversitemin ilk kadın rektörü olarak atadım.”

Başkan Demirel aynı zamanda bizim mezunumuzdu. Bu yüzden demokrasiye çok dikkat ediyordu ve elinden gelenin en iyisini yaptı. Ancak o 10 aday, ilk dört yılda hep birlikte sorun çıkarıyordu. Ama bizim reformlarımızı, yeni yatırımlarımızı ve üniversite genelinde yeni sistemlerin uygulanmasını durdurmayı başaramadılar. Biz de İstanbul Teknik Üniversitesi’ndeki meslektaşlarımla birlikte elimizden gelenin en iyisini yaptık.

Sarah Spreitzer: Gülsün, bu gerçekten ilginç çünkü bizde başkanlar yönetim kurullarımız tarafından seçiliyor. Bu yüzden böyle bir politik boyut görmek gerçekten ilginç. Görev sürenizden öne çıkarmak istediğiniz önemli noktalar var mı?

Gülsün Sağlamer: Eh, ilk dönemimde, daha önce de açıkladığım gibi, bu 10 aday sorun yaratmaya çalıştı ama bunlar gerçekten zor sorunlar değildi. Zorlukların üstesinden gelmeyi başardık ve hedeflerimize zamanında ulaşma yolculuğumuza devam ettik. Yani işleri halletmeyi başardık.

Bence benim durumumda en önemli şey, güçlü, eski mezunların teknik üniversitelerine bakıyor olmalarıydı çünkü teknik üniversite çok yüksek bir prestije sahipti. Ancak son yıllarda Orta Doğu Teknik Üniversitesi ve Boğaziçi Üniversitesi gelişmeye başlamıştı ve öğrencileri İngilizce eğitimle yetiştirdikleri için genç nesiller için daha çekici hale gelmişlerdi. Bu yüzden zemin kaybetmeye başlamıştık.

Ve üniversitenin bir kadın başkanı, bir kadın rektörü vardı ve benim, üniversitenin gelişim projeleri için hazırladığım dört yıllık öneriye göre. Güçlü mezunlar bu sunumu ve projeleri okuduktan sonra hepsi Sayın Süleyman Demirel’e, Başkan Demirel’e gidip, üniversiteyi yatırımlar ve herhangi bir değişim süreci açısından desteklemeye hazır olduklarını söylediler.

Bu fırsatı yakaladım ve bu fırsatı çok verimli bir şekilde kullandık. Üniversite genelinde karma dilde, Türkçe ve İngilizce eğitim veren dersler kurduk ve derslerin yüzde 30’undan fazlası İngilizce verildi, hatta daha fazlası. Sonra, altyapıyı yenilemek, yeni merkezler kurmak, mükemmel yurtlar, öğrenci tesisleri ve her şeyi oluşturmak için mezunlardan çok büyük miktarda fon topladık.

Ve dört yıl içinde üniversite, altyapısı, eğitim sistemi, araştırma çıktıları, ayrıca öğrenci ve akademik personel profili açısından tamamen farklı bir üniversite haline geldi. Yani, önceki duruma kıyasla büyük, büyük bir sıçrama yaşandı. Bu, sonraki dört yıllık dönem için çok umut verici bir durumdu.

Sarah Spreitzer: Yani gerçekten modernize etmek.

Gülsün Sağlamer: Evet, modernize etmek.

Sarah Spreitzer: Gelecek yüzyıla taşıyoruz.

Gülsün Sağlamer: Evet. Ama bizim bir kapasitemiz vardı. Akademik kadromuzun çoğu, hatta bazıları Amerika Birleşik Devletleri'nde, Birleşik Krallık'ta, Türkiye'de doktora yapmış olsa bile, hep birlikte dokunabileceğimiz her şeyi geliştirmek için bir araya geldiler. Bu, herkesin katıldığı bir tür hareketti, muhtemelen o 10 kişi hariç.

Sarah Spreitzer: Peki ya sen, Devorah? La Verne’de göreve başladığında mezunlar ve akademik kadro arasında kadın bir başkana karşı benzer bir direnişle karşılaştın mı?

Devorah Lieberman: Yani, bence vardı. Ama o kadar açık bir şekilde değildi. Ancak Sarah, bu soruyu sorduğunda aklıma iki şey geldi: Göreve başlarken, yani görev süresinin başında, ne gibi önemli dersler aldınız? Bu şekilde cevaplayacağım. Ve aklıma iki şey geliyor.

Birincisi, biliyordum ki bu kurum, şu anda 134 yıllık olan bu üniversite, erkek bir başkana çok alışmıştı. Ve bu çok belirgindi. Ayrıca üniversite, kurucusu olan bir Hristiyan mezhebine çok bağlıydı. Dolayısıyla benden önceki tüm başkanlar erkekti ve bu özel Hristiyan mezhebine mensuptu. Şimdi ise bir kadın başkan ve Hristiyan bile olmayan biri vardı. Bu kurum için ne büyük bir değişim.

Bu yüzden yaptığım ilk şeylerden biri şuydu: Geçmişi nasıl tanır ve onurlandırırız ki aynı zamanda geleceğe odaklanabilelim ve başkanlarımızla ilgili olarak dine ya da cinsiyete bu kadar fazla odaklanmayalım? Çok stratejik ve kasıtlıydım; her büyük etkinlikte önceki başkanı etkinliğe davet ettim, böylece kampüsteki herkes, mezunlar ve topluluk yeni başkanı eski başkanla birlikte görebilsin. Yani geçmişle şimdiki zaman arasında bir bağlantı kuruyordum. Ve bence kampüs bunu gerçekten takdir etti. Bu yüzden diğer başkanlara verdiğim ders şudur: Geçmişi onurlandırın, geçmişten kopmayın, sonra şimdiki zamanda yaşayın ve gözlerinizi geleceğe odaklayarak ilerleyin.

Ve ikinci örnek şu: Üniversite için büyük bir dönüşümdü. Görevimin başlarında bir dış organizasyon tuttum ve onlara bu bölgede gelecekte en çok ihtiyaç duyulan mesleklerin neler olduğunu sordum. Onlar da sağlık meslekleri diye geri döndüler. Ancak üniversitenin müfredatında hiçbir sağlık mesleği yoktu. Bu yüzden Başkan’ın Sağlık Danışma Kurulu adında bir topluluk organizasyonu oluşturdum ve bu bölgedeki tüm sağlık liderlerini, sigorta, hastane ve sağlık merkezlerinin başkanlarını davet ettim.

Ve onlarla düzenli olarak bir araya geldik. Onlara sürekli olarak şu soruyu sorduk: Yükseköğretim mezunlarından sağlık mesleklerinde ne gibi ihtiyaçlar var ki biz bu boşluğu ya da ihtiyacı karşılayabilelim? Topluluk liderlerinin söylediklerine dayanarak programlar ve tamamen yeni bir fakülte, Sağlık ve Toplum Refahı Fakültesi oluşturduk, böylece topluluğun ihtiyaçlarını karşılayan programlarda öğrenciler mezun edebildik. Bu, üniversite için büyük bir değişim oldu.

Sarah Spreitzer: Gerçekten harika. Peki, Gülsün, İstanbul Teknik Üniversitesi kaç yaşında? Sormalıydım.

Gülsün Sağlamer: 2023 yılında 250. yılını kutladık.

Sarah Spreitzer: Bakın, ABD’de 130 yılı eski bir şey olarak düşünüyoruz. Devorah bunu anlattıktan sonra, “Acaba İTÜ ne kadar eski?” diye düşündüm. Ama Gülsün-

Gülsün Sağlamer: Onun da çok güçlü bir tarihi var ve mezunları Türkiye Cumhuriyeti döneminde çok etkili olmuş. Yani her şeyi sıfırdan kurdular ve ülkeyi çok ileriye dönük bir ülke haline getirdiler. Bu yüzden İTÜ, mezunlarıyla çok yüksek bir prestije sahip.

Sarah Spreitzer: İlk kadın rektör olarak bu liderlik pozisyonuna geçerken size rehberlik eden ya da sizi destekleyen kişiler oldu mu? Ve bu durum, rehberlik konusundaki bakışınızı etkiledi mi? Bu konuda biraz konuşabilir misiniz?

Gülsün Sağlamer: Şey, size nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Türkiye’de henüz bu tür bir gelenek olmadığını düşünüyorum. Rehberlik aldım ve rehberlerden bir şeyler öğrenmeye çalıştım. Yani Türkiye’de yaygın bir uygulama değildi. Ve benim 1996 yılında seçildiğimi düşünmelisiniz, yani uzun zaman önce. Belki şimdi mentorlar özellikle kadın adaylar için pratikte olabilir. Ama o zamanlar böyle bir kavram yoktu.

Ve açıkçası size şunu söyleyebilirim ki mentor ihtiyacı hissetmedim çünkü her şey zaten oradaydı. Çok şey öğrendim. Neredeyse İstanbul Teknik Üniversitesi’nde doğdum. Orada büyüdüm. Her şeyi biliyorum ve bana kim yardım edebilir ki?

Ama size şunu söylemeliyim ki akademik hayatım boyunca, öğrencilik dönemimden itibaren gerçekten mükemmel profesörlerim ve akademik personelim vardı. Profesörlerimden çok şey öğrendim ve geçmiş deneyimlerini anlatırken söyledikleri her şey birer dersti. Onları dikkatle dinledim ve daha fazla soru sorarak, onların deneyimlerini daha fazla öğrenmeye çalışarak bilgi edinmeye çalıştım. Hayatımda özellikle bir mentor yoktu, ama bence dağıtılmış mentorları kullandım çünkü akademik hayatımdan, profesörlerimden ve meslektaşlarımdan öğrenmek için çok fazla fırsatım oldu.

Devorah Lieberman: Kendi profesyonel kariyerimde yükselirken, bir yönetici koçum yoktu. Yükselmemde bana yardımcı olan profesyonel biri yoktu. Bugün yönetici koçluğu konusunda durumun benim gençliğimde olduğundan farklı olduğunu düşünüyorum.

Bir bebek yardımcı doçentken rol modelim olan bir rektörüm vardı. Ona hayranlıkla bakar, ondan ilham alır ve ona sorular sorabileceğim, kariyerimi yönlendirmemde bana yardımcı olabileceği bir konumda olmaya çalışırdım; bunu birini işe alıp benim icra koçum yapmadan yapmaya çalışırdım.

Şimdi siz emekli bir rektörsünüz ve Avrupa Kadın Rektörler Derneği’nin başkanlığını yapıyorsunuz, özellikle kadınlarla ilgili tüm bu ileriye dönük liderlik rollerinde yer alıyorsunuz. Gelecekteki kadın liderlere rol model olma ve onların kendi yükselişlerini destekleme ya da yönlendirme konusunda bir sorumluluk hissettiğinizi düşünüyor musunuz?

Gülsün Sağlamer: Şey, bu soruyu cevaplamaya çalışırsam, evet demem gerektiğini söylemeliyim. Ama bu evet cevabı konusunda tereddütlü olmamın sebebi, her şeyin çok hızlı değişiyor olması. Bugün mükemmel olan bir şey, belki gelecek yıl mükemmel bir fikir olmayabilir. Yani, şu anki zamanımızda her şey çok hızlı değişiyor. Ancak rektörlük yolunda ilerlerken, o zamanlar her şey bu kadar hızlı değişmiyordu. Bu yüzden, şimdi bir fark var.

Şimdi gençlere kendi deneyimlerimi anlatıp onları rektörlük pozisyonuna aday olacak kadar güçlü hale getirme konusunda tereddütlüyüm çünkü şartlar tamamen değişmiş durumda. Eğer onlara yardımcı olacaksam, mevcut koşullara odaklanmam gerekiyor ve bu koşullar altında, eğer rektörlük için aday olsaydım, benim için en iyi hareket ne olurdu? Sonra, bu koşullar altında bunun en iyi hareket olduğuna karar verirsem, o zaman tavsiyemi verebilirim. Aksi takdirde, sadece kendi deneyimlerimi kullanarak tavsiye verirsem, bu yeni nesil için yanlış olabilir diye korkuyorum. Bu yüzden tereddütlüyüm.

Devorah, bu konuda ne düşündüğünü bilmiyorum. Her şeyin hızlandığını düşünüyorum. Bugün bir şey iyi; üç hafta sonra bir şeylerin değiştiğini fark ediyorsunuz; her şey o kadar hızlı.

Sarah Spreitzer: Ama bunun üzerine inşa ederek, Gülsün, Devorah’ın sorusu gibi, ilk kadın rektör olarak açıkça bir lider olarak görülüyorsunuz. Belki bunu Türkiye’den daha geniş bir perspektife taşır ya da kurumunuzdan bakarsak, akademide lider olmak isteyen birine, kariyerinizde size iyi hizmet eden herhangi bir tavsiye verir misiniz?

Gülsün Sağlamer: Şimdi burada farklı bir iklimimiz var. Ben seçildiğimde akademisyenler tarafından seçilmiştim, ama şimdi bir seçim süreci yok. Ülkenin cumhurbaşkanı her şeyi tanımlıyor. İstanbul Teknik Üniversitesi'nin rektörünün kim olacağını o tanımlıyor. Seçim yok. Bu yüzden, diğer yandan, meslektaşım Devorah'a yanıt olarak, rektörlük için seçime girme, kendini hazırlama gibi bir duruma ihtiyaç kalmadı. Bunların hepsi ortadan kalktı. Artık böyle bir durum yok. Son 10 yıldır, ne yazık ki, bizim durumumuz normal bir durum değil.

Devorah Lieberman: Vay. İki şey. Öncelikle, Gülsün, bir arkadaş ve meslektaş olarak söylüyorum, senin çok fazla bilgin var. Şeyler değişti. Ama benim önceki başkan Steve Morgan hakkında verdiğim hikaye—benden önceki başkan—onu sürekli kampüse getirdim—sürekli değil, ama büyük etkinlikler için kampüse geldi. Tavsiye almak için onu arardım. Şeyler dramatik şekilde değişmiş olsa da, benim "Şeyler değişti" tepkim şu: Senin bu kadar çok bilgin, deneyimin ve tavsiyen var. Şu anki liderlerin, üniversitedeki ve Avrupa'daki, dünyadaki liderlerin sana danışmasını, düşüncelerini seninle paylaşmasını ve geri bildirimini almasını düşünür ve umarım. Çünkü senin deneyimlerinden ve bilgeliğinden çok şey öğrenebilirler. Bu yüzden başkalarını, kazandığın bu bilgeliği dinlemek için sana ulaşmaya teşvik ediyorum.

Buna dayanarak, bir sonraki sorumu sorayım. Büyük ya da küçük, keşke biri bana rektörken şu tavsiyeyi verseydi dediğin bir tavsiye var mı? Şimdi geriye dönüp baktığında, “Ah, keşke biri bana bu tür bir tavsiye verseydi” dediğin bir şey var mı? Bu zor bir soru.

Gülsün Sağlamer: Gerçekten bilmiyorum, eğer böyle bir tavsiye alsaydım daha iyi yapardım ya da şunu daha iyi yapardım diye düşündüğüm bir şey var mı, emin değilim. Çünkü bir grupla çalışıyordum. Yalnız değildim. Genç bir grubum vardı. Bunu sana söyleme fırsatım olmadı. Rektör olduğumda, doktora sahibi, yardımcı doçent, doçent olan genç bir grup kurdum. Bu grupta sadece bir profesör vardı, yaklaşık 20 kişiydik. Birlikte çalışıyorduk. Bu grup rektörün danışma grubuydu.

Bu grubu kurduğumda, eski profesörler beni tebrik etmeye geldiler. Türk kahvelerimizi içtikten sonra, biri şöyle dedi: “Sayın rektör, tebrikler. Ama çok genç insanları danışman olarak seçmişsiniz. Bu genç insanlar size nasıl danışmanlık yapabilir?” Yanıtım çok basitti, onlara şöyle dedim: “Değerli meslektaşlarım, sizin bildiğinizi biliyorum, ama onların bildiklerini bilmiyorum.”

Bu yüzden onların önerileri benim için çok değerliydi. Bu yüzden onlar benim danışmanlarım. Çünkü onlardan öğreniyorum, onlar da benden öğreniyor ve grupta çok verimli tartışmalar oluyor. Üniversitenin geleceği olan genç nesilleri güçlendirmeye çalışıyoruz. Profesörler profesör; onlar zaten güçlü. Onların yardıma ihtiyacı yok. Ama iyi bir genç nesil, güçlü bir genç nesil yaratabilirsek, üniversitenin geleceğini güvence altına almış oluruz. Temel fikir buydu. Ve işe yaradı. İşe yaradı.

Bu yüzden, bazı kalıpların bugün önemini yitirdiğini düşünüyorum. Bu nedenle yaratıcı olmalıyız ve üniversitelerin ihtiyaçlarını göz önünde bulundurmalıyız. Bu ihtiyaçları nasıl karşılayabiliriz? Üniversiteyi daha müreffeh, daha aktif, daha yaratıcı hale getirmek için ne tür değişiklikler yapmalıyız? Bu çok önemli. Ama diğer yandan, değerlerimizi de korumalıyız. Özerklik, akademik özgürlük, eşitlik, bütünlük, akademik titizlik, mükemmeliyet, güven, sosyal sorumluluk gibi.

Bu yüzden Magna Carta'nın savunduğu tüm bu değerleri almalıyız. Ve bu genç grubu çalıştırdığınızda, bu değerlere önem verdiğinizde, bu kombinasyon bizim için birçok fırsat yarattı. Bugün, 20 genç grubumdan dokuzu farklı üniversitelerde rektör oldu.

Devorah Lieberman: Vay.

Sarah Spreitzer: Bu harika.

Devorah Lieberman: Bu senin bir başarın.

Gülsün Sağlamer: Bu sonucu seviyorum. Ne zaman bir üniversiteye gitsem, genç meslektaşım o üniversitenin rektörü oluyor. Onunla gurur duyuyorum.

Devorah Lieberman: Gülsün, bu tamamen senin bir kanıtın ve herkes için bir rol model olmanın da kanıtı. Erkek, kadın, cinsiyet mesele değil; etnisite mesele değil. Ama bu, senin genç meslektaşların için bir model olduğunun göstergesi. Onları bir kenara itmedin; onları yukarı kaldırdın. Ve bence bizim rektörler ya da başkanlar olarak yapabileceğimiz en önemli şeylerden biri, başkalarına kendilerinde zaten görmedikleri potansiyeli görmelerine yardımcı olmaktır. Sen bunu besledin; bir bitki gibi, küçük bir bahçe gibi suladın, ve onlar çiçek açtılar, ardından kendileri rektör oldular.

Sarah Spreitzer: Bence bu, bu tartışmayı bitirmek için gerçekten yüksek bir nokta, ama burada sizinle saatlerce konuşabilirdim çünkü paylaşacak o kadar çok şeyiniz var.

Ama kapatmadan önce, ACE Kadınlar Ağı'ndan bahsetmek istiyorum. Bu, Birleşik Devletler genelinde yükseköğretimdeki kadınları birbirine bağlayan harika bir kaynak. Kadınlara liderlik becerileri geliştirmelerinde ve kariyerlerinde ilerlemelerinde yardımcı oluyor. Eğer mentorluk, büyüme ve kadınları destekleme üzerine bir topluluk arıyorsanız, bu podcast'te tartıştığımız gibi, daha fazla bilgi için www.acenet.edu/womensnetwork adresini ziyaret edin.

Bu podcast’e katıldığınız için Profesör Gülsün Sağlamer’e çok teşekkür ederim ve son sözü size bırakıyorum.

Gülsün Sağlamer: Tamam. Sadece bir şey daha eklemek istiyorum.

Sarah Spreitzer: Tabii.

Gülsün Sağlamer: Rektörlük dönemimde, kadınlar üst düzey pozisyonlarda, ikinci dönemde rektör yardımcısı olarak yer aldı. Rektör yardımcılarından ikisi kadındı ve danışmanların, 20’den fazlasının yarısından fazlası kadındı. Ve tüm genç akademisyenlere destek sağlamak için birçok şey yapmaya çalıştık, ancak kadınlara özel fırsatlar tanıdık.

Sekiz yılın sonunda ne oldu? Rektör olduğumda, profesörlerin yalnızca yüzde 16’sı profesördü. Sekiz yıl sonra görevimden ayrıldığımda bu oran yüzde 29’a çıktı. 2004’ten bugüne kadar ise yalnızca yüzde 36, yani yüzde 7’lik bir artış oldu. Bir düşünün: 20 yılda yalnızca yüzde 7’lik bir artış. Ama benim dönemimde, sekiz yılda profesörlüklerde yüzde 13’lük bir artış oldu çünkü sekiz yıl boyunca kadın akademisyenlerin önündeki yapay engelleri kaldırmaya ve onların daha üst derecelere başvurmaları için güçlü olmalarını sağlamaya çalıştım. Bu çok önemli bir başarıydı.

Ve bir teknik üniversitede, bugün profesörlerin yüzde 36’sı kadın. Genç akademisyenlerin neredeyse yarısı kadın. Yani, erkekler ve kadınlar arasında bir denge kurmaya çalışmak açısından bunun büyük bir başarı olduğunu düşünüyorum.

Sarah Spreitzer: Bu oran, mühendislik fakültelerimizin çoğundakinden daha iyi olabilir. Teşekkürler, Devorah. Teşekkürler, Profesör Sağlamer. Bu konuşma için çok teşekkür ederim. Diğer bölümlerimiz ve küresel kadın liderlerden daha fazla hikaye için dotEDU’ya abone olmayı unutmayın. Ben Sarah Spreitzer, ve sizi bir sonraki dotEDU bölümünde göreceğim. Teşekkürler.